Επανένωση τώρα!

Πριν από εφτά χρόνια, περνώντας σε εκείνη την άλλη διάσταση του χρόνου, «στην άλλη πλευρά του ποταμιού», όσοι από μας ήμασταν τυχεροί (;) να έχουμε κρατήσει από το παρελθόν εικόνες, βιώματα και μνήμες, ξαναζήσαμε ό,τι είχαμε αφήσει πίσω μας. Μόνο που δεν μπορούσαμε να συνεχίσουμε από εκεί που μείναμε. Δεν μπορούσαμε να δούμε τους εαυτούς μας παιδιά, δεν ήταν πια δυνατόν να συναντήσουμε ανθρώπους που στο μεταξύ έφυγαν, δεν μπορούσαμε στα αλήθεια να ξαναζήσουμε τις στιγμές μας. Κάποιοι από μας αισθάνθηκαν ότι εκεί έπεσαν οι τίτλοι του τέλους και πως θα ήταν πολύ δύσκολο να αρχίσουν όλα ξανά από την αρχή. Kάποιοι άλλοι πείσμωσαν και είπαν “ναι, θα ξαναζήσουμε την ζωή μας από την αρχή. Θα την ξαναχτίσουμε γιατί το χρωστάμε στους εαυτούς μας, το χρωστάμε στα παιδιά μας”. Ομολογώ ότι ανήκα στους αισιόδοξους, σε αυτούς που πίστεψαν ότι άξιζε τον κόπο να προσπαθήσουμε. Πολύ γρήγορα όμως η ελπίδα έπεσε σε κώμα και κανείς δεν γνωρίζει αν θα ανανήψει και πότε. Επειδή όμως θέλω να συνεχίσω να βλέπω τη θετική όψη των πραγμάτων, θέλω να και πιστεύω ότι η ελπίδα δεν είπε ακόμη την τελευταία της λέξη. Γι’ αυτό συντάσσομαι με τους με τους αισιόδοξους που πιστεύουν ακόμα ότι υπάρχει προοπτική επανένωσης. Θα τους συναντήσετε στο http://www.epanenosi.com/ και στο http://www.epanenosi.org/

ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΦΑΣΙΣΤΕΣ ΟΧΙ ΣΤΟΥΣ ΡΑΤΣΙΣΤΕΣ

ΑΝΤΙΓΡΑΦΩ ΤΗΝ ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ ΤΗΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΗΣ ΠΡΩΤΟΒΟΥΛΙΑΣ

Δεν θα περάσει ο Φασισμός! Δεν θα περάσει ο ρατσισμός!

Αντιφασιστική πορεία 27/12 -15.30 Πλατεία Ελευθερίας

Το τελευταίο διάστημα παρατηρείται έξαρση ρατσιστικών και φασιστικών επιθέσεων εναντίον μεταναστών και νεαρών κυρίως στην εντός των τειχών Λευκωσία και πιο συγκεκριμένα στην περιοχή της Φανερωμένης. Οι επιθέσεις αυτές δεν είναι άσχετες με την εμφάνιση και δράση νεοφασιστικών ομάδων τα τελευταία χρόνια στην Κύπρο. Η διαδικασία επανένωσης του τόπου και η παγκόσμια οικονομική κρίση δημιουργούν συνθήκες που οι νεοφασιστικές ομάδες προσπαθούν να εκμεταλλευτούν, με στόχο την καλλιέργεια της ξενοφοβίας και την παρεμπόδιση της λύσης του Κυπριακού.

Στις 27 του Δεκέμβρη συγκεκριμένη νεοφασιστική ομάδα, το ΕΛΑΜ, διοργανώνει πορεία με σύνθημα “ένας ξένος εργάτης = ένας άνεργος”, το οποίο παραπέμπει άμεσα στο ναζιστικό σύνθημα “4 000 000 Εβραίοι ίσον 4 000 000 άνεργοι”, που άνοιξε το δρόμο στο Ολοκαύτωμα.

Η σύνδεσή τους με νεοναζιστικές ομάδες του εξωτερικού, όπως την ελληνική “Χρυσή Αυγή”, την ιταλική Forza Nuova και το γερμανικό, ακροδεξιό κόμμα NPD καθώς και με τις ξεκάθαρες αναφορές στην ΕΟΚΑ Β και στο δικτάτορα Μεταξά, με πορείες στρατιωτικού τύπου σε κεντρικούς δρόμους της Λευκωσίας κατά τη διάρκεια των οποίων επιτίθενται σε μετανάστες, δείχνουν το πραγματικό τους πρόσωπο. Θέλουν να δημιουργήσουν κοινωνική ένταση και να μας οδηγήσουν σε σκοτεινές εποχές του παρελθόντος, των οποίων οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και οι συνέπειες τραγικές. Καλούμε όλους τους ευαισθητοποιημένους και δημοκρατικούς πολίτες και φορείς, τιςοργανώσεις νεολαίας, τα κόμματα και τις συντεχνίες, να αντισταθούν δυναμικά και έμπρακτα σ' αυτή την απειλή.

Στην Κύπρο, αλλά και σ' ολόκληρο τον κόσμο, έχουμε βιώσει το φασισμό και τις συνέπειές του.

Η κοινωνία δεν πρέπει να τους αφήσει να δράσουν ανενόχλητοι για ακόμη μια φορά. Αυτή τη

φορά θα πρέπει να μας βρουν μπροστά τους. Κανένα δημοκρατικό δικαίωμα σ' αυτούς που

θέλουν να καταργήσουν τη δημοκρατία.

Καμία ανοχή στους εχθρούς της ελευθερίας! Καμία ανοχή στο φασισμό!

Όλοι μαζί στην αντιφασιστική – αντιρατσιστική πορεία την Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2009 καιώρα 15.30 στην Πλατεία Ελευθερίας.

Αντιφασιστική Πρωτοβουλία

Τηλέφωνα επικοινωνίας : 99 583947, 99 418575, 99 372147

Εξύπνησα!!!

Καιρός ήταν. Μόλις είδα την ημερομηνία του τελευταίου ποστ και το θέμα του, ένιωσα πολλά άσχημα. Μα που το Μάιο του 2008; Και με θέμα τη γιουροβίζιον; Αντροπή μου.

Τέλοσπαντων, θα είχα τους λόγους μου που για την ώρα δεν νιώθω πολλά την ανάγκη να τους μοιραστώ. Ούτε ενδιαφέρει και κανένα. Ο λόγος όμως που αποφάσισα να επανέλθω είναι ο ίδιος που με έκανε να ανοίξω αυτό το μπλογκάκι. Με μια λέξη... Λεξιπένητας!

Πρώτον γιατί μου έκανε την τιμή να μεν με σβήσει που τον χάρτη και δεύτερο γιατί μου πρότεινε να εμπλακώ σε μια διαδικασία που είναι δυνατόν να ξυπνήσει την αισιοδοξία μου που τζοιμάται από τον Απρίλιο του 2004.

Νάσαι καλά Λεξιπένητα και οι υπόλοιποι συνμπλόγκερς που με δέχεστε (με το έτσι θέλω).
Θα τα λέμε συχνότερα.

Eurovis-off

Να μια καλή ιδέα και ιδού που ένας πολιτικός αντιστέκεται στο πλαστικό λάιφ-στάιλ με πράξεις. Διαβάζω λοιπόν στην Ελευθεροτυπία ότι ο Αλέξης Τσίπρας, ως επικεφαλής της «Ανοιχτής Πόλης» στην Αθήνα, διοργανώνει την προηγούμενη του άθλιου διαγωνισμού της Eurovision, μια ανοικτή συναυλία με τις μουσικές του κόσμου που συγκεντρώνονται στην Αθήνα μέσω των μεταναστών. Η εφημερίδα τιτλοφορεί την σχετική είδηση «Αλέξης εναντίον Καλομοίρας».

Δεν ξέρω αν ο Αλέξης έχει κάτι προσωπικό με το κοριτσάκι, αλλά η αλήθεια είναι ότι πολλοί το έχουν εκμεταλλευτεί το καϋμένο άφωνο παιδί που από την Αστόρια της Νέας Υόρκης πήγε να ζήσει το αμερικάνικο όνειρο στην Ελλάδα. Έχουν στρέψει τα φώτα πάνω της και ενώ στην αρχή έδειχνε να είναι στην κοσμάρα της, τώρα φαίνεται να το απολαμβάνει και γιατί όχι άλλωστε.

Αλλά το θέμα δεν είναι η Καλομοίρα και η όποια κακομοίρα μικρή που την είδε σταρ και θαμπώθηκε από τα φώτα. Το θέμα είναι η σημασία που δίνουμε στην Ελλάδα και στην Κύπρο σε ένα πανηγύρι που δεν προσφέρει τίποτε, παρά μόνο λίγες στιγμές δημοσιότητας στους επίδοξους σταρ και εντάξει, αρκετό γέλιο στους θεατές που δεν παίρνουν το διαγωνισμό στα σοβαρά. Υπάρχουν όμως και εκείνοι που το παίρνουν στα σοβαρά και όσο πλησιάζουν οι μέρες μας πρήζουν με αφιερώματα στην τηλεόραση, με αναλυτικά ρεπορτάζ στα περιοδικά και γεμίζουν χώρο και χρόνο με αηδίες. Και καλά αυτοί τη δουλειά τους κάνουν. Οι κρατικές τηλεόρασεις, καλή ώρα το ΡΙΚ και η ΝΕΤ, γιατί εξακολουθούν να δίνουν σημασία και να επενδύουν σε αυτην την αθλιότητα, ακόμα δεν έχω καταλάβει, αλλά και μεταξύ μας ποσώς με ενδιαφέρει.


Στέκομαι μόνο στην εισήγηση του Τσίπρα προς το δήμαρχο Αθηναίων για αξιοποίηση και προβολή των μουσικών του κόσμου, πέραν από την Eurovis-off που διοργανώνει:«Δεκάδες συμπολίτες μας, πολλές φορές διαφορετικής εθνικής καταγωγής, δημιουργούν πολύ πιο αξιόλογα πράγματα από το πλαστικό και τυποποιημένο λάιφ στάιλ», λέει και κάνει την εισήγηση του πιο συγκεκριμένη:«Οι πλατείες, τα πάρκα και οι πεζόδρομοι να φιλοξενούν υπαίθριες γιορτές υψηλής αισθητικής, έτσι ώστε ο πολιτισμός, η ψυχαγωγία και η καλλιτεχνική δημιουργία να γίνουν καθημερινή υπόθεση στην Αθήνα».

Μήπως κάτι ανάλογο θα μπορούσαμε να εισηγηθούμε και στην Ελένη Μαύρου; Μια εισήγηση ανέξοδη, από τη μιά αλλά ενδιαφέρουσα από την άλλη. Δεν είπαμε άλλωστε ότι διάγουμε το έτος διαπολιτιστικoύ διαλόγου; Διαπολιτιστικός διάλογος μέσω της μουσικής!


Το λινκ της είδησης για την Εurovis-off είναιεδώ: "http://www.enet.gr/online/online_text/c=110,id=17396344

Κύκλος ζωής

Η μέρα μου σήμερα ξεκίνησε με ένα θάνατο. Ακούστηκε ένας γδούπος και ένα σπουργίτι προσγειώθηκε νεκρό στη βεράντα μου.
Αναστατώθηκα. Μια τόσο όμορφη μέρα, μια σαν αυτές που μας χρωστούσε τόσο καιρό η Άνοιξη, μια μέρα όπως αυτές που γνωρίζαμε για Άνοιξη, με γαλανό ουρανό, με λογικές θερμοκρασίες και με τα τριαντάφυλλα και το αγιόκλημα να μοσκοβολούν, βρήκε να πεθάνει σχεδόν στα πόδια μου, μια μικρή ψυχή.
Δεν πιστεύω στους οιωνούς ούτε στα κακά σημάδια. Αλλά αυτό με αναστάτωσε και μου ανακίνησε διάφορα συναισθήματα.
Ίσως γιατί δεν ταιριάζει με την εικόνα του Μάη αυτός ο θάνατος. Ούτε αυτός ούτε οποιοσδήποτε άλλος. Και αυτή την εποχή ακούω για πρόωρους θανάτους, για ύπουλες αρρώστειες και με πιάνει μελαγχολία, την ίδια στιγμή που θέλω να τη διώξω γιατί εγώ είμαι καλά, οι άνθρωποι που αγαπώ είναι καλά, ο καιρός είναι θαυμάσιος και συμβαίνουν στη ζωή μου πράγματα που θάπρεπε να με κάνουν να αισθάνομαι υπέροχα.
Κι όμως ο θάνατος ενός πουλιού στη βεράντα μου, μού προκάλεσε αμηχανία, με έκανε να νιώσω τρωτή και αβοήθητη. Όπως τρωτό και αβοήθητο ήταν το σπουργίτι, που έπεσε από τον ουρανό σαν πέτρα. Πιο αμήχανα ένιωσα όταν πήγα να το μαζέψω. Φόρεσα γάντια μιας χρήσης και το έβαλα προσεκτικά σε ένα νάυλον σακκουλάκι. Κι εκεί που είχε πέσει, μια μικρή κηλίδα αίμα έμεινε να θυμίζει το θάνατο.
Μπορεί λοιπόν σε κάποιους να φαίνεται αστείο και να λένε «σιγά, ένα πουλί έκανε τον κύκλο της ζωής του και ψόφησε» αλλά τι είναι «κύκλος της ζωής» για να τον παίρνουμε στα ελαφρά;
Ναι, ξέρω το υπαρξιακό απασχολεί τους ανθρώπους από την εμφάνισή τους. Παίρνει όμως διάφορες μορφές, άλλοτε βαθύτερες και άλλοτε επιφανειακές. Και αυτόν «τον κύκλο της ζωής» δεν τον πάω, για να το θέσω επιφανειακά γιατί δεν έχω τις γνώσεις και τα κότσια να το φιλοσοφήσω. Στέκομαι μόνο σε αυτό που η κόρη μου στα πέντε της, όταν είχε χάσει σε διάστημα έξι μηνών γιαγιά από τον μπαμπά της και παππού από μένα, ανθρώπους που δεν είχαν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής του, αρνιόταν να δεκτεί την εκλογίκευση και δεν δεχόταν την εξήγηση που επιχειρούσαμε να της δώσουμε.
Φρόντισα να μαζέψω το πουλί πριν ξυπνήσει και το δει.
Είναι Κυριακή, είναι όμορφη η μέρα σήμερα, αύριο έχω (αδιάφορα) γενέθλια και η ζωή συνεχίζεται...

23 Απρίλη

Η 23η του Απρίλη του 2003 ήταν όπως και σήμερα Τετάρτη. Μεγάλη Τετάρτη. Μόνο που εκείνη τη μέρα ο ήλιος ήταν πιο φωτεινός, η ζέστη λιγότερη και η σκόνη δεν καθόταν στους πνεύμονες μου.
Ένα τηλεφώνημα που πήρα κατά τις δέκα το πρωί, με έκανε να τρέμω. Η Σ. μου τηλεφωνούσε από το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, για να μου πει ότι με τη Ν., τη Γ. και τον Κ. βρίσκονταν εκεί και σε λίγο θα περνούσαν απέναντι. Ήθελα να τα αφήσω όλα στη μέση, όπως άλλωστε το είχαν κάνει οι φίλοι μου, και να βρεθώ μαζί τους στην άλλη διάσταση. Στη διάσταση της δεκάχρονης που άφησα πίσω μου. Ήταν, που να πάρει, τέτοιες οι υποχρεώσεις της δουλειάς μου που ούτε ξαφνική αρρώστεια μπορούσα να επικαλεστώ ούτε και ο θεός να κατέβαινε, μπορούσα να τα παρατήσω.
Τώρα όμως που το σκέφτομαι,μπορεί και όλα αυτά να ήταν απλώς άλλοθι...
Η Σ. ακουγόταν περισσότερο από ευτυχισμένη και εγώ αρκέστηκα να της πως να προσέχουν. Αργά το απόγευμα, όταν επέστρεψαν οι πρώτοι τολμηροί, ρουφούσα με απίστευτη δίψα τις εικόνες που μου περιέγραφαν καιζήλευα που δεν ήμουν μαζί τους.
Ο Ι. έλειπε σε ταξίδι για δουλειές. Όταν του ανακοίνωσα τα νέα από το τηλέφωνο, έφτυσε ένα «γαμώ το, τζαι γω λείπω...». Για μιάμιση μέρα θα έλειπε ακόμα.Τριάντα τόσα χρόνια περίμενε, μιάμιση μέρα του φαινόταν μια ακόμα ζωή...
Μεγάλη Παρασκευή πρωί, φορτώσαμε συμπράγκαλα για Πάσχα στην περιοχή της Αμμοχώστου. Όσο πιο κοντά στη θάλασσα του Ι., τόσο το καλύτερο. Μόλις που προλάβαμε να αφήσουμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο. Ολοταχώς για το οδόφραγμα στις Βρυσούλες.
Αναμονή, υπονομή, ενθουσιασμός, ανάμικτα συναισθήματα, αλλόκοτες εικόνες. Ποιος τις ξεχνά; Ασφαλώς ο πρώτος προορισμός το χωριό του, η γειτονιά του, το σπίτι του, το σχολείο του, το κατάστημα του πατέρα, τα σπίτια των θείων...
Θλίψη, χαρά, μνήμες, νοσταλγία και ύστερα προσγείωση... Θλίψη για τους γονιούς που έφυγαν τόσο νωρίς, χαρά για τις μνήμες που δεν τις αλλοίωσε ο χρόνος, αλλά τις κράτησε ζωντανές η νοσταλγία και απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα...
«Οι άνθρωποι που ζουν στο σπίτι μου, έζησαν εδώ περισσότερα χρόνια από τους γονείς μου» διαπιστώνει ο Ι. που αναγνώρισε τα έπιπλα της μάνας του, τις βαριές κουρτίνες που κρέμμονταν ακόμα από τα ίδια παράθυρα, τη βιβλιοθήκη του μεγάλου αδερφού, κάθε γωνιά του σπιτιού, κάθε σπιθαμή της αυλής.«Η κόρη τους γεννήθηκε εδώ και ζει στο σπίτι ΜΟΥ 25 χρόνια. Εγώ εδώ έζησα 11», συνεχίζει. Συζητά με τον φιλικό σκαλιώτη Τουρκοκύπριο που θυμάται τον εγκλωβισμένο για ένα χρόνο παππού στο διπλανό σπίτι. «Παππούς σου καλός άθρωπος. Κάθε νύκτα κονιάκκι». Κάθε νύκτα κονιάκκι ο παππούς που έμεινε να περιμένει τους υπόλοιπους να επιστρέψουν. Μέχρι που τον πήραν σηκωτό, για να σβήσει λίγο αργότερα σε ένα γηροκομείο της Λεμεσού...
«Αυτό είναι το σχολείο μου» έλεγε με περηφάνεια στις κόρες μας ο Ι. «Τελικά δεν είναι τόσο μεγάλο όσο το έβλεπα τότε...» Η περιήγηση συνεχίστηκε μέχρι αργά το βράδυ. Το Βαρώσι ήταν ο άλλος προορισμός, ο θύλακας ο επόμενος σταθμός, η θάλασσα του Κωνστάντια η κατάληξη της επιστροφής στο παρελθόν.
Βγάλαμε και τις επόμενες μέρες στα μέρη που είχαμε αφήσει πίσω μας. Ήταν η σειρά μου να γονατίσω από τις αναμνήσεις της Κερύνειας, του Πέντε Μίλι, της Αηρκώτισσας και ύστερα του Ξερού, του Καραβοστάσιου, της Πεντάγυας. Ήταν λες και ο πατέρας μου βρισκόταν εκεί. Τον έβλεπα να χάνεται με μακροβούτια πίσω από το νησάκι και να επιστρέφει χαμογελαστός. Μπορεί όντως να ήταν εκεί σε κάποια γωνιά της θάλασσας. Ποιος ξέρει...
23 Απρίλη 2003. Έγραψα τότε ένα editorial συναισθηματικό. Για τους φίλους μου που επέστρεψαν στα σπίτια τους. Για τη Ν. που βρέθηκε ανάμεσα στις παιδικές της αναμνήσεις στην Κερύνεια, για τον Κ. που επέστρεψε στις αλάνες του στο Γερόλακκο, για το Ν. που πήγε στο Βαρώσι, για τον Ι. που ταξίδεψε στο παρελθόν του στο Τρίκωμο και για τη Γ. που είδε το σπίτι της στην κλειστή περιοχή του Βαρωσιού, από απόσταση...
23 Απρίλου 2008. Ναι, εντάξει, κάτι γίνεται. Αλλά κάνει πολλή ζέστη σήμερα, αφύσικη ζέστη, ο ήλιος δεν είναι τόσο φωτεινός, η σκόνη θα συνεχίσει να μας πνίγει, κατά πώς λένε στις ειδήσεις και δεν μυρίζει η άνοιξη όπως εκείνη τη μέρα πέντε χρόνια πριν...

Η αυτοαναίρεση του Φιλ

«Οι χαρωποί και οι άλλοι» τιτλοφορεί το σημερινό του αρθρίδιο (4 Απριλίου 2008) ο διευθυντής σύνταξης του Φιλελευθέρου και αναφέρεται ασφαλώς στη διάνοιξη της Λήδρας και τις «πανηγυριώτικες προσεγγίσεις» όπως αποκαλεί τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν. Την ίδια στιγμή παρουσιάζεται θιγμένος που προφανώς οι διοργανωτές της εκδήλωσης «Τραγουδούμε για τη Λήδρας», μίλησαν για «μίζερες προσεγγίσεις» φωτογραφίζοντας ανάμεσα σε άλλους και τη διεύθυνση του Φιλ.

Και επειδή ΕΙΝΑΙ μίζερος και «καραμουτσιασμένος» όπως είπε και ο Λέλλος για τον Άριστο Μιχηλίδη και τους όμοιους του, επειδή ακόμα να χωνέψουν ότι κάτι αλλάζει σε αυτόν τον τόπο, επιχειρηματολεί εναντίον των «πανηγυριών» μιλώντας για το πώς οι ξένοι παρεξήγησαν το θέμα της διάνοιξης και το αντιμετωπίζουν λες και λύθηκε το κυπριακό. Το στοιχιεοθετεί δε αναφερόμενος στο Ρόιτερ που έγραψε: «Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι έριξαν κάτω τα εμπόδια που τους κρατούσαν διαχωρισμένους». Έλα όμως που τον διεψεύδει ο ίδιος ο Φιλελεύθερος στην ίδια σελίδα; Το πρακτορείο Ρόιτερ, δεν έγραψε μόνο αυτό που αποσπασματικά ο διευθυντής σύνταξης του Φιλ σημείωσε. Έγραψε επί λέξη: «Αυτή η συμβολική εξέλιξη ήρθε την ίδια στιγμή, που οι δύο πλευρές προετοιμάζονται για τις συνομιλίες που στόχο έχουν την επανένωση της Κύπρου».

Τα ίδια ακριβώς μηνύματα πέρασαν όλα τα ξένα πρακτορεία. Αναφέρθηκαν όλα στις ελπίδες που ζωντανεύουν για την επίλυση του κυπριακού.

Αυτές τις ελπίδες που οι μίζεροι και καραμουτσιασμένοι από τις εξελίξεις, θέλουν να κρατήσουν πεθαμένες για πάντα μέσα στα χαλάσματα της Κύκκου.