19 τζαι πόψε

Από τότε που απέδρασα από τα κάτεργα, η ζωή μου απόκτησε Ποιότητα. Ξυπνώ σαν άνθρωπος στις 6.30. (Και όχι από τις 5.00 για να προλάβω να ετοιμάσω πρωινό, μεσημεριανό, να κάνω ντους, να πάρω την Π. σχολείο και αμέσως μετά γραφείο ως τις 7.00-8.00 τη νύχτα, με ένα αγχωτικό διάλειμμα το μεσημέρι για να παραλάβω την Π. από το σχολείο, να φάμε στο πόδι, να την πάρω ιδιαίτερα και να επιστρέψω στην τρύπα μου ως την ώρα που δεν θα αντέχω άλλο, γνωρίζοντας ότι με περιμένει στο σπίτι ένας άλλος αγώνας για να τα προλάβω όλα. Ωχ, μόνο που το θυμούμαι, τρελαίνομαι).

Λοιπόν, πίσω στην Ποιότητα. Που για μένα σε τούτη την φάση της ζωής μου, σημαίνει παίρνω την κόρη μου σχολείο (πάντα μετά που θα κτυπήσει το κουδούνι- ας όψεται το pc, το ιντερνετ, το i-tunes, το msn, το skybe που δεν την αφήνουν να πάει για ύπνο πριν τις 2.00 το πρωί, οπόταν πώς θα ξυπνήσει το έρμο από τις 6.30;) επιστρέφοντας παίρνω την εφημερίδα μου, κάθομαι και λέω δυο κουβέντες με το δικό μου, αφού κι αυτός έχει στο μεταξύ ξυπνήσει, πίνω τον καφέ μου, στρίβω το τσιγάρο μου, διαβάζω την εφημερίδα μου, ανοίγω τα παράθυρα να μπει ο υπέροχος ήλιος, κάνω καμιά δουλειά στο χαλαρό και κάθομαι στο laptop μου να προχωρήσω τις δουλειές που ανάλαβα (στο χαλαρό, επίσης) ως εργαζόμενη από το σπίτι.

Σήμερα όμως με περίμενε μια έκπληξη. Με το που άναψα το laptop, το τηλεφωνάκι του skybe άρχισε να κτυπά. «Ε. Calling Answer?» και το ρωτάς;
-Τι θέλεις παιδί μου, τέτοιαν ώρα; Την ρωτώ. (Στην Αγγλία ήταν 6.30 το πρωί)
- Ε επήα πίντα εψές για να μεν χάσω πάλαι το μάθημα, απαντά ( Το πίντα για τους μη γνωρίζοντες είναι πως δεν κοιμήθηκε το βράδυ - και δεν ήταν η πρώτη φορά)
-Και καλά, πώς θα αντέξεις, ρωτώ η έρμη η μάνα.
-Ού μια χαρούα εννα αντέξω, μου κάνει και συνεχίζει: Μάμμα εψές έμαθα μπιρίμπα, έπαιξα πόκερ στο Ίντερνετ, ήπια μια φάουσα τσιάρα, εφτά νέσκαφε, τζαι είμαι μια χαρά.

(Να το πάθω τωρά το εγκεφαλικό ή να περιμένω να ακούσω κι άλλα;)

-Εσύ, τι νέα, με ρωτά. Σημείωση εψές εμιλούσαμε ως αργά και όσα νέα είχε να μάθει τα έμαθε. Ετελειώσαν τα νέα. Μην σας πω ότι τωρά που λείπει μιλούμε περισσότερο από τότε που ήταν εδώ. Συνεχίζει:
-Πέμου τίποτε. Ο παπάκης μου πού είναι; Η Π.;
Ο παπάκης της εν δουλειά για να μαθαίνει η κόρη του μπριρίμπα, η Π. εν σχολείο, πού αλλού να είναι, Παρασκευή πρωί. Είναι φανερό ότι η Ε. μου είναι hyperactive και αυτό εμένα μου προκαλεί ένα ψιλοπανικό. Τι να πω η μάνα, λέω αυτά που με απασχολούν.
- Ρε τρελό, ήπιες τίποτε;
- Όι ρε μαμ, είσαι καλά; Εν τα είπαμε τούτα shίλιες φορές; Μεν φοάσαι, εγώ φυτό εν γίνουμε! Ότι τα είπαμε, τα είπαμε, αλλά ξέρω κι εγώ τι να πω. Αυτά με τρώουν και πώς αλλιώς δηλαδή με τόσα που ακούω και που λέει και η Ε. για το περιβάλλον του hall της.

Η δική μου νομίζω εν μια χαρά. «Πίντα» τη βγάζαμε κι εμείς ως φοιτητές. Μπορεί να μεν επαίζαμε πόκερ στο ιντερνετ, (δεν υπήρχε καν ιντερνετ) αλλά θυμούμαι κάτι μαραθώνιους ταβλιού και πιλόττας, καφέ και τσιγάρα και ατέλιωτες (και αδιέξοδες) αναλύσεις, όπως αυτές που κάνει και η Ε. μου με τους φίλους της.

-Ξέρεις μαμ, μου φυλάει για το τέλος: Με τες κορούες αποφασίσαμε να μεν κοτζιακαρεύκουμεν.
-Σόρι;
- Εννοώ να μεν μεινίσκουμε κλεισμένες στο φλατ. Να γυρίζουμε.
Ως τώρα είχα καταλάβει ότι αυτό έκαναν- να γυρίζουν, αλλά αφήνω να δω πού θα το πάει.
-Ενθα αφήνουμε το τζαιρό να μας κρατά μέσα. Μα πέμου εν ήλιος τούτο που φαίνεται πίσω σου; Να σου δείξω τι τζαιρό έχουμε εμείς; Και μου δείχνει και πάλι ψυχοπλακώνουμε.
- Να ντύνεσαι καλά, ακούεις; Και πιε καμμιά βιταμίνη.
-Ατε μπάι εννα ετοιμαστώ τωρά. Να μεν χάσω πάλαι το τρένο.
-Μπάι, μωρό μου, και να προσέχεις τον εαυτό σου, να τρώεις, ρε πελλέ
-19 τζαι πόψε (ως τις διακοπές των Χριστουγέννων). Εννα με βαρεθείς.
-Μα εγώ;