Εξομολόγηση

Το πρώτο μου ποστ δημοσιεύτηκε στο μπλογκ του Lexi_Penitas ως μια μικρή παρέμβαση στην συζήτηση για τους Κύπριους μπλόγκερς.

Ήταν πολύ ζεστή η ανταπόκριση των φίλων μπλόγκερς,

τέτοια που με ενεθάρρυνε να ανοίξω ένα δικό μου ημερολόγιο.

Αναδημοσιεύω την "εξομολόγηση" μου, για δικούς μου αρχειακούς λόγους.

Υπήρξε εποχή - πολλά χρόνια για την ακρίβεια- που ανήκα στους προνομιούχους επώνυμους αρθρογράφους, απ’ αυτούς που γράφουν την άποψή τους επί παντός επιστητού, που αραδιάζουν τα σώψυχά τους και που είναι σε θέση, εκ του ασφαλούς, πάντα, να κρίνουν όλους τους άλλους, πείθοντας τους εαυτούς τους ότι κάνουν κοινωνική παρέμβαση. Νομίζω ότι όλα αυτά τα χρόνια που έγραφα, είπα και μερικά καλά και σωστά πράγματα, είπα και μπούρδες. Μάζεψα και κολακευτικά σχόλια, αλλά έφαγα και μούντζες όπως επίσης και μερικές αγωγές. Πάνε όμως τώρα όλα αυτά. Και διηγώντας τα να κλαις, που λέμε (ή να γελάς, δεν έχει και πολλή διαφορά).
Η αλήθεια είναι ότι μου έλειψε η δημόσια έκθεσή μου αυτόν τον ένα χρόνο που διακόπηκε σχεδόν βίαια η επαφή μου με το γράψιμο. Άνκαι την εποχή που πληρωνόμουν για να γράφω, υπήρξαν αναρίθμητες φορές που άνοιγα μια λευκή σελίδα του word και δεν ήξερα από πού να αρχίσω, η πραγματικότητα είναι πως όταν ολοκλήρωνα το κείμενο μου, ένιωθα μια προσωπική ικανοποίηση, ιδιαίτερα σημαντική για κάποιον με όχι και τόσο σπουδαία αυτοεικόνα.
Την εποχή των ασφυκτικών deadlines και των πιεστικών οικογενειακών υποχρεώσεων, που σε συνδυασμό με πλάκωναν, δεν είχα καθόλου χρόνο να χαζεύω στα μπλοκς. Ομολογώ πως τώρα καταλαβαίνω τι έχανα... Τώρα που διαθέτοντας επιτέλους τον χρόνο, έχω μετατραπεί σε λαθραναγνώστρια στη μπλογκόσφαιρα, με μια έντονη επιθυμία να αποκτήσω ένα δικό μου μπλοκ, μια νέα «προσωπική στήλη» και να παρεισφρύσω σε ένα χώρο ξένο, αλλά την ίδια στιγμή οικείο. Σε ένα κόσμο που μέσα στην κοσμάρα του και τη μοναχικότητά του, είναι αυθεντικός και γοητευτικά μυστήριος. Ξέρετε, δουλεύοντας χρόνια στα περιοδικά και ασχολούμενη με αηδίες των σελέμπριτι και των διαφόρων κυρίων Τίποτε, είχα ξεχάσει πώς είναι να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι ειλικρινής μαζί του. Τώρα που έχω τον χρόνο και την καλή διάθεση, τρυπώνω απρόσκλητη στα μπλογκς, σχεδόν αμήχανη και αισθάνομαι ότι επιστρέφω σε ένα παιχνίδι των παιδικών μου χρόνων, που έφτιαχνα φανταστικούς φίλους και περνούσα μαζί τους άπειρες ώρες, ξορκίζοντας τους φόβους και τις ανασφάλειές μου. Ήταν μαγική εκείνη η εποχή και είχα ξεχάσει ότι υπήρξε στη ζωή μου. Μου την θυμίζει η μπλογκόσφαιρα και αυτό μου αρέσει πολύ, καλοί φανταστικοί μου φίλοι.
Ελπίζω να μην χαθούμε.

Monachus Monachus

Υγ. Ανακαλύπτοντας τον πλούτο των μπλοκγς σας, σας διαβεβαιώ ότι πολλοί επαγγελματίες γραφιάδες θα ζήλευαν το γράψιμο, τις γνώσεις και την επάρκεια σας. Νάστε καλά φίλοι μου.
M.M.