Καιρός ήταν. Μόλις είδα την ημερομηνία του τελευταίου ποστ και το θέμα του, ένιωσα πολλά άσχημα. Μα που το Μάιο του 2008; Και με θέμα τη γιουροβίζιον; Αντροπή μου.
Τέλοσπαντων, θα είχα τους λόγους μου που για την ώρα δεν νιώθω πολλά την ανάγκη να τους μοιραστώ. Ούτε ενδιαφέρει και κανένα. Ο λόγος όμως που αποφάσισα να επανέλθω είναι ο ίδιος που με έκανε να ανοίξω αυτό το μπλογκάκι. Με μια λέξη... Λεξιπένητας!
Πρώτον γιατί μου έκανε την τιμή να μεν με σβήσει που τον χάρτη και δεύτερο γιατί μου πρότεινε να εμπλακώ σε μια διαδικασία που είναι δυνατόν να ξυπνήσει την αισιοδοξία μου που τζοιμάται από τον Απρίλιο του 2004.
Νάσαι καλά Λεξιπένητα και οι υπόλοιποι συνμπλόγκερς που με δέχεστε (με το έτσι θέλω).
Θα τα λέμε συχνότερα.
4 comments:
Καλως ηρθες. Να σου πω την αληθεια λυπηθηκα που χαθηκες, ησουν μια εντονη παρουσια αν και μικροπροθεσμη. Ελειψα κι εγω μηνες θρηνωντας μια χαμενη ζωη. Μολις σημερα επεστρεψα πισω... Αντε να τα λεμε..
Φιλια και καλες γιορτες
Καλώστην, πολύ χαίρομαι που επανήλθες,μας έλειψες.
Σου εύχομαι καλές γιορτές .
Κι εγω χαίρομαιΣταλαματιά μου που σας ξαναβρήκα. Ξέρεις, μάθαινα τα νέα σας... Καλές γιορτές και σε σένα
Τόξερα ότι ένα μικρό τσίγκλισμα θα ήταν αρκετο! Τόχεις ρε παιδί μου. Καλοσώρισες!!!
Post a Comment