Γράμμα σε μια υπάληλο του δημοσίου

Καλή μου κυρία,
Πάει καιρός που θέλω να σου γράψω αυτό το γράμμα, αλλά τι να σου κάνω που είμαι φύσει αισιόδοξο άτομο και ήθελα να πιστεύω πως κάτι καλό θα συνέβαινε που θα μου άλλαζε την απόφαση. Πίστευα βλέπεις, η αφελής, ότι θα ερχόταν κάποια στιγμή που θα με εξέπληττες ευχάριστα και θα έλεγα οκέι ρε, μια χαρά είναι η κυρία, μην την αποπάρω κι εγώ με τις ιδιοτροπίες μου.
Αλλά όχι, με εξοργίζεις κάθε μέρα και πιο πολύ. Με κάνεις να θέλω να σου σπάσω τα μούτρα και δεν είμαι και βίαιη. Διαθέτω γαϊδουρινή υπομονή, καθότι γεννηθείσα εντός Μαίου, έχω και το όνομα και τη χάρη. Αλλά και τα γαϊδούρια του Μάη, τη θέλουν την ψυχική τους ηρεμία, κυρά μου, την αποζητούν απεγνωσμένα. Μην τα βλέπεις που δεν μιλούν. Όπως θα ξέρεις, κλωτσούν...
Λοιπόν κυρία μου. Εσύ που κάθεσαι πίσω από το άθλιο γραφείο της δημόσιας υπηρεσίας, φόρος λέγεται, έφορος λέγεται, υπουργείο λέγεται, θα σε γελάσω, γιατί η αλήθεια είναι ότι σε έχω συναντήσει παντού. Είσαστε πολλές πανάθεμα σε, λες και σας κλωνοποίησαν σαδιστικοί κύκλοι (ο Τάσσος θα φταίει) και σας τοποθέτησαν πίσω από γραφεία, μόνο και μόνο για να μου σπάτε τα νεύρα. Μα πώς είσαι έτσι κυρία μου; Πόση μιζέρια συσσωρεύεις στα 2Χ2 μέτρα που σου αναλογούν στο χώρο της δουλειάς σου;
Θέλεις να σου δώσω ελαφρυντικά; Πάρε όσα θέλεις. Δουλεύεις σε άθλια γραφεία που λειτουργούν με αναχρονιστικές διαδικασίες. Βρίσκεσαι περιτριγυρισμένη από σωρούς φακέλους, που θέλεις να τους βάλεις φωτιά και να γλιτώσεις. Είσαι μπροστά από κομπιούτερς που ανήκουν στον προηγούμενο αιώνα και μια την άλλη, κλατάρουν. Έχεις να αντιμετωπίσεις καθημερινά δεκάδες αμπάλατους που σου πρήζουν το συκώτι. Ο προϊστάμενος σου είναι μεγάλος μαλάκας, αλλά δεν μπορείς να του πεις τίποτε, όχι πως θα έχεις επιπτώσεις, αλλά γιατί δεν σε παίρνει. Μισάς τη δουλειά σου, μισάς τους αμπάλατους, μισάς τον προϊστάμενό σου. Εντάξει, κυρία μου, αλλά ΕΓΩ ΤΙ ΦΤΑΙΩ; Μού λες; Πώς μου μιλάς έτσι, πώς με γράφεις στα απ’ αυτά του προϊσταμένου σου, με ποιο δικαίωμα μου κάνεις τη ζωή κόλαση για ένα αναθεματισμένο έγγραφο που σου ζήτησα;
Θέλεις να σου θυμίσω κάτι; Να σου θυμίσω τι μέσον έβαλες για να κάτσεις πίσω από εκείνο το γραφείο; Να σου θυμίσω πόσες νύκτες δεν κοιμήθηκες μέχρι να πάρεις την επιστολή που έλεγε «προσλαμβανέστε στη δημόσια υπηρεσία;» Να σου θυμίσω τι πάρτι έκανες , μόλις άνοιξες εκείνη την επιστολή και τι «κανίσια» πήρε ο παπάς σου στο βουλευτή που «εκανόνισε τη μιτσιά»; Σου τα θυμίζω γιατί εσύ μάλλον τα έχεις ξεχάσει.
Νόμιζες ότι θα βολευόσουν στην κυβέρνηση και θα λύνονταν όλα σου τα προβλήματα. Καλός και σταθερός μισθός και υπερβολικά βολικό ωράριο. Αυτά. Και έπειτα, τι; Το απόλυτο κενό. Το απόλυτο τίποτα. Η δική σου ευχαρίστηση, πού στέκει; Η καθημερινή σου ικανοποίηση σε ποια «εξερχόμενα» πήγε και κρύφτηκε; Γιατί κάθε πρωί που σε συναντώ και στο δρόμο (παντού και πάντα, την τύχη μου, μέσα) έχεις ένα μόνιμο μίζερο ύφος λες και σε πάνε στα κάτεργα. Πόση δυστυχία θεέ μου, κουβαλάς στο πλαδαρό σου σώμα. Πόσα συναισθηματικά ελλείματα βγαίνουν μέσα από τα θολά σου μάτια; Ποιες ανάγκες σου κατέστειλες, μόνο και μόνο για να πάρεις την γαμημένη θέση πίσω από το κυβερνητικό γραφείο; Ποια συμπλέγματα βγάζεις προς τα έξω όταν με έχεις απέναντι σου και μου μιλάς λες και σου σκότωσα τη μάνα, λες και η δουλειά σου είναι να με ταλαιπωρείς και όχι να με εξυπηρετείς, λες κι εγώ ευθύνομαι για τη μιζέρια σου.
Οκέι, έγινα σκληρή μαζί σου γιατί είμαι οργισμένη. Την ίδια ώρα όμως σε λυπάμαι καϋμένη και δεν ξέρω πώς να σε βοηθήσω. Θα ήθελα να μην σε συναντώ, αλλά πού να πάρει χρειάζομαι τα γαμημένα τα έγγραφα. Αλλιώς δεν θα σε γνώριζα ποτέ και πίστεψε με, δεν θα μου έλειπες καθόλου.

Εύχομαι να αφυπηρετήσεις χωρίς να έχεις καταπιεί ένα κοντέινερ ζάναξ.

Με εκτίμηση

Μ.Μ.

ΥΓ. Μην παίρνεις τοις μετρητοίς την οργή μου. Δεν είστε όλες οι ίδιες. Μέσα στις μίζερες υπάρχουν κι αυτές που ξεχωρίζουν, που μπορεί επίσης να μην αγαπούν τη δουλειά τους, αλλά δεν βγάζουν την κακία τους στο κοινό που εξυπηρετούν. Κάνουν απλώς τα αυτονόητα. Κάτι είναι κι αυτό, δεν βρίσκεις;