"Μάμμα, εσύ τζαι ο παπάς, ποιον θα ψηφίσετε;"

Η Ε. μου ενηλικιώθηκε. Έκλεισε τα 18 και εκτός από το ότι δεν θα τρώει πλέον πόρτα στα κλαμπς στην Αγγλία, ψηφίζει κιόλας. Όχι ότι την τρώει ιδιαίτερα. Το βλέπει απλά ως ακόμα μια καλή ευκαρία να(ξανα) έρθει Κύπρο. Αν ως τις 2 του Γενάρη καταφέρει να ξυπνήσει μια μέρα πριν το μεσημέρι και αν ανακαλύψουμε πού στο καλό είναι αυτός ο κοινοτάρχης (μουκτάρης) που θα πιστοποιήσει, λέει, ότι είναι σωστή η διεύθυνσή μας (λες και αυτός ξέρει καλύτερα από μας την καινούρια γειτονιά του Στροβόλου) θα βγάλει και εκλογικό βιβλιάριο.

Το επόμενο βήμα είναι να την ανακαλύψει κάποιο από τα επιτελεία των υποψηφίων και να την βάλει στην λίστα αυτών που θα φέρουν με αεροπλάνα και βαπόρια για να αναδείξουν τον επόμενο πρόεδρο της Δημοκρατίας. Πολύ κυπριακό δεν ακούγεται, το κόνσεπτ;

Και φτάνουμε στο ψητό. Ποιος θα τη φέρει; Και ποιον θα ψηφίσει; Έλα μου ντε; Ποιον;

Η ερώτηση του τίτλου δεν είναι καθόλου ρητορική. Είναι ερώτηση κρίσεως που έμεινε όμως να αιωρείται στο κενό μόλις μου την επέβαλε. Μού θύμισε ότι είμαι άλλη μια φορά σε αδιέξοδο και δεν είμαι καθόλου σε θέση να της απαντήσω ώστε να την «καθοδηγήσω» μέχρι την κάλπη. Μου θύμισε πόσο αλλάξαν οι καιροί και πως ζούμε σε μια άλλη πραγματικότητα πολύ διαφορετική από την πραγματικότητα της δικής μου γενιάς. Όταν εγώ ψήφιζα για πρώτη φορά, ήταν βουλευτικές οι εκλογές και δεν υπήρχαν καθόλου διλήμματα. Ήμουν τάχα μου συνειδητοποιημένη (διάβαζε κομματικοποιημένη, άλλως προβατάκι) και δεν υπήρχε περίπτωση να υποβάλω ανάλογο ερώτημα στους δικούς μου γονείς. Θα ήταν απλώς ιεροσυλία. Ήταν η εποχή που ανήκα στο κοπάδι και που αισθανόμουν μάλιστα και πολύ καλά, τρομάρα μου. Είχα έρθει στην Κύπρο και έδωσα την ιερή μου ψήφο για πρώτη ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ φορά στο κόμμα που σε εκείνες τις εκλογές έπεσαν δραματικά τα ποσοστά του και άρχισε να αναπτύσσεται ο σπόρος της αμφισβήτησης, που λίγο αργότερα με επηρέασε σε βαθμό που άρχισα να διερωτώμαι κατά πόσο θα έπρεπε να παραμείνω στην στάνη ή να την κάνω με ελαφρά πηδηματάκια. Επέλεξα το δεύτερο. Και την έκανα. Είχα πια ενηλικιωθεί και ήμουν σε θέση να ψηφίζω διαφορετικά από τον παπά μου. Και ήταν μεγάλη απελευθέρωση.

Πίσω στην Ε. Όταν λοιπόν μου υπέβαλε την ερώτηση, δεν απάντησα μόνο επειδή θέλω μόνη της να αποφασίσει, αλλά και επειδή ούτε έχω πειστεί. Θέλω να είμαι ειλικρινής: Αν ήμουν πεισμένη, μια απάντηση θα της έδινα. Θα της έλεγα «εγώ θα ψηφίσω αυτόν, αν θέλεις ψήφισ’τον και εσύ». Αλλά δεν έχω δικαίωμα να πω σε 18χρονη τι θα κάμει στις εκλογές, όταν ξέρω πολύ καλά ότι κανείς από τους υποψηφίους δεν μπορεί να ανοίξει τους δικούς της δρόμους για το μέλλον. Συναισθηματικά, θα της έλεγα να ψηφίσει τον Χ. Λογικά, θα της έλεγα να ψηφίζει τον Ψ. Δογματικά, θα της έλεγα να μην ψηφίσει τον Υ.

Δεν είμαι όμως σε θέση να της πω τίποτα. Θέλω να την αφήσω ανεπηρέαστη κι ας με ρώτησε σε ανύποπτο χρόνο «εμείς τι είμαστε; Αριστεροί ή δεξιοί;» Τότε της απάντησα αυθόρμητα «αριστεροί» και όταν συνέχισε: «δηλαδή ΑΚΕΛ;» με έπιασε κάτι σαν σύγκρυο: «Όχι ΑΚΕΛ», της απάντησα. Δεν ξέρω πόσο την σύγχισα. Προφανώς όσο συγχισμένη είμαι κι εγώ, όσο συγχισμένη είναι και η Αριστερά και το ΑΚΕΛ...

Λίγες μέρες μετά που ήρθεη Ε. για διακοπές, ήταν η συναυλία της ΕΔΟΝ στο Ελευθερία. Και πήγε γιατί της αρέσουν οι τραγουδιστές . Την επόμενη την ρώτησα πώς ήταν. Η συναυλία, μου είπε ήταν εξαιρετική, αλλά αυτός ο Χριστόφιας τούς μιλούσε λες και ήταν αρνιά και αυτοί ζητωκραύγαζαν, αποδεχόμενοι τον ρόλο τους.

Κατάλαβα. Όλα τριγύρω αλλάζουνε και όλα τα ίδια μένουν... Το ίδιο βράδυ κάθισα να δω ειδήσεις να πάρω μια γερή δόση κατάθλιψης και έπεσα την στιγμή που πρόβαλλαν ρεπορτάζ για την συναυλία προς υποστήριξη του Χριστόφια. Και άκουσα τον Δημητράκη να απευθύνεται στους νέους, λες και αυτός τα τελευταία πέντε χρόνια ήταν στην αντιπολίτευση και προσπαθούσε να φέρει την αλλαγή. Λες και ήταν απών και αμέτοχος. Λες και δεν ευθύνεται που ο εκλεκτός του δεν έδωσε καμμιά απολύτως προοπτική στους νέους. Έζησα ένα dejavu όταν τον άκουσα να λέει ό,τι και πριν πέντε χρόνια στον ίδιο χώρο που δίπλα του στεκόταν ο Τάσσος. Και ένιωσα ηλίθια που σκέφτηκα να τον ψηφίσω.

Στις 17 του Φεβράρη ίσως αυτό κάνω. Ίσως τον ψηφίσω τελικά, αλλά θα πάρω πάνω μου την προσωπική μου ευθύνη. Νιώθω πως δεν έχω το δικαίωμα να την ρίξω και στους ώμους μιας 18χρονης. Αν τελικά ψηφίσει, ας ζωγραφίσει στο ψηφοδέλτιό της, ας γράψει «ΟΜΟΝΟΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΚΟΛΑΣΗ ΜΑΖΙ ΣΟΥ» όπως σκέφτηκε, αλλά ας μην δώσει την πρώτη της ψήφο σε κάποιον που αργότερα θα μετανιώσει.
Άντε πάλι με πιάσαν τα αναρχικά μου...

Καλή χρονιά. Καλύτερη χρονιά, για να είναι πιο σωστή η ευχή μου.