Desperate debate

Το βράδυ της Πέμπτης είχα δύο τηλεοπτικές επιλογές. Να κάτσω να δω το debate των αρχηγών, ως πολιτικοποιημένο άτομο που είμαι - άνκαι μη πεισμένο από κανένα υποψήφιο ακόμα - το οποίο προσφερόταν το ένα σε συσκευασία των πέντε (καναλιών) ή να απολαύσω από τη συνδρομητική ένα καινούριο επεισόδιο των Desperate Housewives που αν και αμερικανιά είναι και πιο κοντά στον κόσμο μου (Κρίση Μέσης Ηλικίας, να μην ξεχνιόμαστε).
Αποφάσισα να τα συνδυάσω. Να δω λίγο την έναρξη του πολυδιαφημισμένου debate των διεκδικητών του τίτλου, να δεσμεύσω τον σύζυγο ότι θα κρατάει σημειώσεις (αν δεν τον πάρει στο μεταξύ ο ύπνος) να πεταχτώ πάνω να δω μαζί με την κόρη μου το αγαπημένο μου σίριαλ και να επιστρέψω να πάρω την τελική γεύση από την κυπριακή προεκλογική πραγματικότητα. Φοβερός συνδυασμός. Μαζοχιστικός συνδυασμός, αλλά τα θέλει ο κώλος μου.
Είδα λοιπόν στην έναρξη, τους πέντε δημοσιογράφους ρομποτάκια στο καθήκον, με έτοιμες και (μερικώς) συνεννοημένες με τα επιτελεία ερωτήσεις - και δεν θέλω αντιρρήσεις επί τούτου, τυγχάνει να γνωρίζω κάτι τις - και τρεις υποψήφιους, να θέλει ο ένας να «ακκάσει» τον άλλο στον λαιμό, με πιο πολύ την εν λόγω επιθυμία να είναι γραμμένη στο μέτωπο του Τάσσου, που με ύφος «πού με κατάντησες ρε σκατοΧριστόφκια να είμαι δαμαί μαζί με σας, που σας υποτιμώ τζαι τους δημοσιογράφους που ανακατσιώ» πήρε πρώτος τον λόγο χωρίς ούτε ένα «γειάσας τζαι καλώστους», λες και όλοι οι παρόντες τού χρωστούσαν. Ακολούθησε το παιδί του λαού, προσηνής και καλοκάγαθος, να τρώει τα πρώτα 180 δευτερόλεπτα στις χαιρετούρες- αν μη τι άλλο έδειξε μια ευγένεια και καλούς τρόπους που του έμαθε η κυρία Αννού- και συνέχισε το βουτυρόπαιδο, το λευκωσιατούδι με τα δικά του, τα ευρωπαϊκά, που στην συνέχεια έδειξε να μην πολυκατέχει, γιατί προφανώς εκεί που σουλατσάρει στας Ευρώπας, δεν κυκλοφορούν άστεγοι, παρά μόνο του σιναφιού του κύριοι. Αυτή ήταν πρώτη εικόνα που πήρα από τους υποψηφίους και ήταν αρκούντως απογοητευτική.
Απογοητευτικότεροι, όμως ήταν οι δημοσιογραφικοί αστέρες, με ελαφρώς διασωζόμενο τον Βίκτωρα, λόγω εμπειρίας, με τον Πάρη να κρατά -τάχα μου- ίσες αποστάσεις και να ρωτά τα ίδια τους διαγωνιζόμενους- η αντικειμενικότητα του ΡΙΚ, βλέπετε, τρομάρα τους- με τους Νικήτα και Πομηλορίδη να είναι ούτε κρύο ούτε βράστη και τη μοναδική κυρία της παρέας να κάνει πασούδες στον Χριστόφια και να είναι προσβλητική με τον Κασουλίδη. Αυτό ήταν όλο. Το μόνο που κατάφερα ήταν να χάσω τα πρώτα λεπτά των Desperate Housewives με των οποίων τις ανησυχίες, τις ανασφάλειες, τα αδιέξοδα πυκνά-συχνά συμπάσχω και ταυτίζομαι. Και αφού ανακουφίστηκα που επιτέλους ο Μάικ ανακάλυψε την Σούζαν στο δάσος και έζησαν αυτοί καλά και εμείς τα ίδια, επέστρεψα στο debate για την συνέχεια.
«Πού είχαμε μείνει;» ρωτώ τον δικό μου, που επιχειρώντας κι αυτός να πειστεί και να πιαστεί από κάπου δεν έχασε δευτερόλεπτο από την συζήτηση, πλην όμως δεν ήταν σε θέση να απαντήσει με ακρίβεια την ερώτησή μου. Μη παίρνοντας απάντηση, έμεινα να δω την συνέχεια. Κάτι θα καταλάβαινα.
Τ ι τάθελα όμως. Ο καναπές δεν με βολεύει, έπρεπε να απλώσω τα κουλά μου πάνω στα κουλά του δικού μου και έτσι όπως ήμουν στριμωγμένη, βρέθηκα μέσα σε ένα πυκνό δάσος με πανύψηλα δέντρα. Κοίταζα ψηλά να δω τον ήλιο, μια ηλιακτίδα, ρε αδερφέ να προσδιορίσω τον χρόνο, να δω αν είναι μέρα ή αν νύκτωσε βαθειά. Τίποτα. Πουθενά ήλιος, παρόλο που ήμουν σίγουρη ότι ήταν μέρα. Συνέχιζα να κοιτάζω ψηλά και έντρομη διαπίστωσα ότι στην κορυφή των δέντρων δεν βρίσκονταν κλαδιά, αλλά κάλπες. Σιδερένια κουτιά, αντί πράσινες φυλλωσιές. «Τι στο καλό», σκέφτηκα, «ποιος ηλίθιος έβαλε τις κάλπες εκεί πάνω. Είναι και ψηλά, γαμώτο, πώς θα ανεβεί εκεί πάνω ένα ολόκληρο εκλογικό σώμα να ρίξει τη δημοκρατική του ψήφο». Με έπιασε απελπισία, απόγνωση, κρύος ιδρώτας με έλουζε μόνο που σκεφτόμουν το ύψος και έχω και υψοφοβία. Αμ’ το άλλο πού το βάζετε. Ήμουν μόνη μου μέσα στο δάσος. Δεν είχε ψυχή. Κανείς δεν είχε ακόμα εμφανιστεί και ήταν πολλές οι χιλιάδες που έπρεπε να βρίσκονταν εκεί. Δεν έβλεπα κανένα. Μόνο κάτι ήχους άκουγα σαν αντίλαλους. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω από πού έρχονταν. Τρόμος. Τίποτε άλλο. Αποφάσισα να ξορκίσω τον φόβο που ένιωθα, όπως τότε που ήμουν παιδί, με ύπνο. Να κοιμηθώ έλεγα, να μην σκέφτομαι και να μην φοβάμαι. Ξάπλωσα το έρμο κάτω από ένα κορμό, με κίνδυνο να πέσει στο κεφάλι μου καμμιά κάλπη, μπας και περάσει το κακό. Μπας και εμφανιστεί κανένα πλάσμα και κατεβάσει τις κάλπες από κεί πάνω, να ψηφίσω κι εγώ και να πάω σπίτι μου, στην ασφάλεια του καναπέ μου. Πήρα ένα χάρτη, δεν ξέρω πώς βρέθηκε στα χέρια μου, φορούσακαι ένα πράσινο μπουφάν, που πάλι διερωτήθηκα πού το βρήκα- δεν θα αγόραζα ποτέ πράσινο μπουφάν, άνκαι ανήκω στον πράσινο λαό- και ως μια ευρωπαία άστεγη, με πήρε ο ύπνος στο δάσος.
Όλο και κάποιος ακαταμάχητος Μάικ θα με ξυπνούσε και θα με έπαιρνε αγκαλιά, να μου έλεγε ότι αυτό ήταν που ήθελε τόσο καιρό να κάνει και να με φιλούσε εκεί κάτω από το δέντρο, στη μέση του αφιλόξενου δάσους. Όνειρα... Κανένας Μάικ... Όταν ξύπνησα είδα μπροστά τους τρεις διεκδικητές να με αρπάζουν από τον λαιμό και να ρωτούν επίμονα: «Σε έπεισα; Ε, σε έπεισα; Τι λες, σε έπεισα;» Εγώ προσπαθούσα να ξεφύγω, είχα και στραμπουληγμένο το πόδι και ο Μάικ, είπαμε, άφαντος. Απελπισία. Ήθελα να πεθάνω, εκείνη την στιγμή. Μόνο να δραπετεύσω από τα χέρια τους, τίποτα άλλο στη ζωή μου.
Μέχρι που ακούστηκε από το βάθος μια γνώριμη φωνή, μια φωνή που με πλημμυρίζει ασφάλεια, να μου λέει γλυκά: «Έλα, πάμε να ξαπλώσουμε. Τέλειωσαν.»