Περιμένοντας την Άνοιξη

Είχα μέρες να βγω στην αυλή. Το γρασίδι ψιλοκιτρίνισε. Να φταίει άραγε το βόριο που περιέχει το νερό της διάτρησης; (Θα το σώσουμε όμως ώσπου να σωθεί το νερό και να σταματήσει να έχει λόγο ύπαρξης. Είναι άλλωστε και αντιοικολογικό).Τα αγριόχορτα περίσσεψαν πάλι, άνκαι δεν υπήρχαν βροχές για να τα θρέψουν.

Οι τριανταφυλλιές μου εμφάνισαν τα πρώτα δείγματα ότι και φέτος θα χρωματίσουν ευχάριστα τη ζωή μου. Οι βολβοί τουλίπας, που φύτεψα στην γωνιά του κήπου, δείχνουν ότι θα μου κάνουν το χατήρι. Το ίδιο και τα σποράκια που έριξα για να ανθίσουν λουβανούες. Βγήκαν ακόμα και παλιοί βολβοί με κρινάκια που ξεχάστηκαν στο χώμα και δηλώνουν παρουσία, άνκαι κακώς δεν τους την ζήτησα. Το γιασεμί κάηκε από το κρύο, αλλά άρχισε ήδη να βγάζει φυλλαράκια, ένδειξη ότι θα μυρίσει και πάλι τις νύκτες μας. Το αγιόκλημα κράτησε, χάριν στην «αποψίλωση» που του έκανα, χωρίς να ξέρω αν έκανα καλά. Η ζιακαράντα στη γωνιά ταλαιπωρήθηκε από τους δυνατούς ανέμους, αλλά στάθηκε. Μόλις αρχίσει να παίρνει τα πάνω της, θα αποκαλύψει τα μοβ της άνθη, κρύβοντας από ανεπιθύμητους τη θέαση της καθημερινότητάς μου. Τα δεντράκια μπροστά πέρασαν δύσκολες ώρες, αλλά θα σταθούν στο ύψος τους. Αδημονώ να βγάλει τα πρώτα της άνθη η ροδιά- το πιο παράξενο δέντρο. Ένας ξερός κορμός που ξαφνικά απλώνει πράσινες αγκαλιές, ξεπετάγει κόκκινα άνθη που γίνοντα υπέροχοι καρποί. Δυό ρόδια έκανε όλα κι όλα πέρσι και ήταν τα πιο γλυκά που γεύτηκα στη ζωή μου. Τα ωραιότερα λεμόνια ήταν αυτά που γέννησε η λεμονιά μου. Με καμάρι ανακοίνωσα στους συνδαιτημόνες μου την ώρα που τα έκοβα: «δικής μας παραγωγής...»

Είχα μέρες να βγω στην αυλή. Έμενα τις κρύες μέρες να ζεσταίνομαι από τον ήλιο που έμπαινε μέσα και να τη βλέπω από τα μεγάλα τζάμια, γκρινιάζοντας πως την αμελήσαμε. Η φύση όμως έχει τους δικούς της κανόνες και διαθέτει κώδικες επιβίωσης.

Είχα μέρες να βγω στην αυλή, να ανακατώσω το χώμα και να αισθανθώ την αρχέγονη υφή του. Όταν κατέβηκα από το διαμέριμα σε τούτο το σπίτι με αυλή και όταν άρχισα να «παίζω» με τα χώματα, κατάλαβα τη σύνδεση των αγροτών με τη γη τους. Κατάλαβα πώς πονούν όταν παγετοί και χαλάζι καταστρέφουν τις φυτείες τους. Και δεν είναι μόνο θέμα επιβίωσης ή οι κόποι τους που καταστρέφονται. Είναι γιατί οι ίδιοι τα έχουν δημιουργήσει και είναι μεγάλος πόνος να τα βλέπεις να πεθαίνουν.

Είχα μέρες να βγω στην αυλή, αλλά την πιο ευχάριστη έκπληξη στην αυλή μου την έκρυβε ένας περίεργος σωρός που είδα σε μια γωνιά. Για μια στιγμή σκέφτηκα πως θάταν ο κοπρίτης της γειτόνισσας που τον αφήνει να σουλατσάρει στο δρόμο και όπου βρει ανοικτό κάγκελο, μπαίνει μέσα και αφήνει τις βρωμιές του. Ευτυχώς είχα προνοήσει φεύγοντας να κλείσω. Η ευχάριστη έκπληξη ήταν ένας σωρός από «μαρτούθκια». Ήταν ξαφνικά λες και επέστρεφα στον χρόνο, στην παλιά μου γειτονιά, στο πατρικό μου σπίτι, που το «μέσα» το είχαμε μόνο για ύπνο και άντε φαϊ στα πεταχτά. Που ο χρόνος αναλωνόταν στο «έξω», στην ανοικτοσύνη, στα χωράφια που τώρα έγιναν οικόπεδα για πολυκατοικίες. Τα «μαρτούθκια» με πήραν πίσω και είδα τη Μ. αλήτισσα, να μην κάθεται λεπτό, να τρέχει όλη την ώρα, να μην χρησιμοποιεί ποτέ την πόρτα για είσοδο και έξοδο, παρά μόνο τα παράθυρα –γεγονός που εκνεύριζε την μάνα της, αλλά μόλις αντικρίζει το θέαμα με τα «μαρτούθκια», να στέκεται από πάνω τους, να παρακολουθεί τις κινήσεις τους, να τα περιεργάζεται με τις ώρες. Τα περίεργα χρώματά τους, την ανατριχιαστική τους όψη, το δέσιμο που είχαν μεταξύ τους. Δεν τα ακουμπούσε όμως, δεν τα έβαζε στην παλάμη, όπως έκανε με τις πασχαλίτσες, παρά μόνο τα έβλεπε. Αυτό έκανα και τώρα που δεν είμαι παιδί και δεν είμαι πια η αλήτισσα που ήξερα...

Είχα μέρες να βγω στην αυλή και όταν το έκανα, είδα ότι έρχεται η Άνοιξη. Και θέλω να πιστεύω ότι δεν έρχεται μόνο ημερολογιακά. Έρχεται με άλλες διαθέσεις. Με άλλες προοπτικές. Θετικές. Που έχουμε τόσο πολύ ανάγκη...