Αρχίζει το ματς

Εφτά παιδιά- το μεγαλύτερο στα 18 και το μικρότερο στα έξι- και τρεις μπαμπάδες που όλο κοιτούνε πίσω τα 40 τους που έφυγαν και πάνε, στριμώχτηκαν σε δυο αυτοκίνητα, μιάμιση ώρα πριν αρχίσει το ματς, για να εκτονώσουν όλη την ενέργεια που συσσώρευσαν εδώ και μέρες σε ξεγυριστά σουτ, σε φάουλ, σε φάλτσα σφυρίγματα και χαμένα γκολ. Έδωσαν ραντεβού εδώ έξω, βάρεσαν κόρνες, τυλίχτηκαν πράσινα κασκόλ και αναχώρησαν ευτυχισμένοι. Ελπίζω να επιστρέψουν ευτυχισμένοι. Αν όχι, προσωπικά δεν με χαλά, αλλά θάχω να ακούω για μερικές ώρες γκρίνιες και καταλογισμό ευθυνών στους παίκτες, στο διαιτητή, στον προπονητή, στη διοίκηση, στην αστυνομία, στους άλλους... Σε λίγο, βέβαια, θα τους περάσει και θα συμφωνήσουν άπαντες ότι ήταν η τελευταία φορά που πήγαν στο γήπεδο. Αλλά, ως γνωστόν, δεν θάναι...


Μια δυο φορές ξεγελάστηκα και πήγα μαζί τους. Ελάχιστα είδα από ματς. Παρακολουθούσα περισσότερο αντιδράσεις στις κερκίδες και έσπαζα πλάκες. Δεν πίστευα στα αφτιά μου. Ακόμα με βρίζω που δεν είχα μαζί μου μολύβι και χαρτί να καταγράψω ατάκες. Δεσμεύτηκα να μην ξαναπάω, όχι μόνο γιατί ήμουν μπελάς που δεν γνώριζα ονόματα παικτών και όλο ρωτούσα, αλλά γιατί λίγο έλειψε να της φάω όταν τόλμησα να διερωτηθώ, απευθυνόμενοι στους δικούς μου, γιατί δεν εμψυχώνουν την ομάδα τους, παρά μόνο βρίζουν την άλλη.

Στην ηλικία των παιδιών μου, δεν έχανα ματς. Έφτασα μέχρι και το παλιό το ΓΣΠ και θυμούμαι τι γιορτή ήταν την Κυριακή λίγο μετά το μεσημέρι όταν τέσσερα κωθώνια, ζωή νάχουμε, φορτωνόμασταν στο αυτοκίνητο με οδηγό τον πατέρα για να δούμε την Ομάδα να παίζει (τότε που πραγματικά έπαιζε η Ομάδα και νικούσε). Ακολουθούσα ως μικρότερη το ρεύμα γιατί ούτε τότε απολάμβανα ποδόσφαιρο. Αυτό που απολάμβανα ήταν την ατμόσφαιρα στο γήπεδο, την αποδοχή που τύγχανα από τα αδέρφια μου, ακόμα και αν δεν μπορούσα να απαντήσω στην ερώτησή τους «τι είναι το οφσάιντ» και πιο πολύ την παρουσία του πατέρα. Έτρωγα τόσα φυστίκια όσο να νιώσω τα χείλη να λιώνουν, κοίταζα το εντυπωσιακό πέτρινο ρολόι, παρακολουθούσα τις αντιδράσεις στην κερκίδα και περίμενα να τελιώσει το ματς και μαζί το μαρτύριό μου. Ήθελα όμως να ξαναπάω και στο επόμενο και σε κάθε επόμενο, φτάνει να βίωνα αυτό που ίσως βιώνουν και οι κόρες μου σήμερα και τα παιδιά των φίλων μας. Την αποκλειστικότητα στιγμών στην παρουσία του πατέρα, μια παρουσία που θα τους συνοδεύει σε όλη τους τη ζωή. Όπως συνοδεύει τη δική μου, ακόμα και αν οι μπουλντόζες ισοπέδωσαν τις τσιμεντένιες κερκίδες του ΓΣΠ, ακόμα και αν η παρουσία του δικού μου πατέρα, είναι εκκωφαντικά απούσα εδώ και δέκα χρόνια.

Το σημερινό ματς έχει ήδη αρχίσει. Δεν γνωρίζω το αποτέλεσμα. Δεν θα το παρακολουθήσω από την τηλεόραση, μάλλον έχω να κάνω καλύτερα πράγματα. Θα τους περιμένω να γυρίσουν και θα καταλάβω από τον ήχο στις κόρνες, ποιος κέρδισε. Αν τις βαρούν οι δικοί μου, έχει καλώς. Αν τις βαρά ο γείτονας, άστα να πάνε. Θα απολαύσω ακόμα λίγη ώρα ησυχία αλλά θα είμαι σε δίλημμα: Τι να τους παραγγείλω άραγε όταν με το καλό γυρίσουν; Πίτσα ή σουβλάκια. Ομόνοια ή Αποέλ;