23 Απρίλη

Η 23η του Απρίλη του 2003 ήταν όπως και σήμερα Τετάρτη. Μεγάλη Τετάρτη. Μόνο που εκείνη τη μέρα ο ήλιος ήταν πιο φωτεινός, η ζέστη λιγότερη και η σκόνη δεν καθόταν στους πνεύμονες μου.
Ένα τηλεφώνημα που πήρα κατά τις δέκα το πρωί, με έκανε να τρέμω. Η Σ. μου τηλεφωνούσε από το οδόφραγμα του Λήδρα Πάλας, για να μου πει ότι με τη Ν., τη Γ. και τον Κ. βρίσκονταν εκεί και σε λίγο θα περνούσαν απέναντι. Ήθελα να τα αφήσω όλα στη μέση, όπως άλλωστε το είχαν κάνει οι φίλοι μου, και να βρεθώ μαζί τους στην άλλη διάσταση. Στη διάσταση της δεκάχρονης που άφησα πίσω μου. Ήταν, που να πάρει, τέτοιες οι υποχρεώσεις της δουλειάς μου που ούτε ξαφνική αρρώστεια μπορούσα να επικαλεστώ ούτε και ο θεός να κατέβαινε, μπορούσα να τα παρατήσω.
Τώρα όμως που το σκέφτομαι,μπορεί και όλα αυτά να ήταν απλώς άλλοθι...
Η Σ. ακουγόταν περισσότερο από ευτυχισμένη και εγώ αρκέστηκα να της πως να προσέχουν. Αργά το απόγευμα, όταν επέστρεψαν οι πρώτοι τολμηροί, ρουφούσα με απίστευτη δίψα τις εικόνες που μου περιέγραφαν καιζήλευα που δεν ήμουν μαζί τους.
Ο Ι. έλειπε σε ταξίδι για δουλειές. Όταν του ανακοίνωσα τα νέα από το τηλέφωνο, έφτυσε ένα «γαμώ το, τζαι γω λείπω...». Για μιάμιση μέρα θα έλειπε ακόμα.Τριάντα τόσα χρόνια περίμενε, μιάμιση μέρα του φαινόταν μια ακόμα ζωή...
Μεγάλη Παρασκευή πρωί, φορτώσαμε συμπράγκαλα για Πάσχα στην περιοχή της Αμμοχώστου. Όσο πιο κοντά στη θάλασσα του Ι., τόσο το καλύτερο. Μόλις που προλάβαμε να αφήσουμε τα πράγματα μας στο ξενοδοχείο. Ολοταχώς για το οδόφραγμα στις Βρυσούλες.
Αναμονή, υπονομή, ενθουσιασμός, ανάμικτα συναισθήματα, αλλόκοτες εικόνες. Ποιος τις ξεχνά; Ασφαλώς ο πρώτος προορισμός το χωριό του, η γειτονιά του, το σπίτι του, το σχολείο του, το κατάστημα του πατέρα, τα σπίτια των θείων...
Θλίψη, χαρά, μνήμες, νοσταλγία και ύστερα προσγείωση... Θλίψη για τους γονιούς που έφυγαν τόσο νωρίς, χαρά για τις μνήμες που δεν τις αλλοίωσε ο χρόνος, αλλά τις κράτησε ζωντανές η νοσταλγία και απότομη προσγείωση στην πραγματικότητα...
«Οι άνθρωποι που ζουν στο σπίτι μου, έζησαν εδώ περισσότερα χρόνια από τους γονείς μου» διαπιστώνει ο Ι. που αναγνώρισε τα έπιπλα της μάνας του, τις βαριές κουρτίνες που κρέμμονταν ακόμα από τα ίδια παράθυρα, τη βιβλιοθήκη του μεγάλου αδερφού, κάθε γωνιά του σπιτιού, κάθε σπιθαμή της αυλής.«Η κόρη τους γεννήθηκε εδώ και ζει στο σπίτι ΜΟΥ 25 χρόνια. Εγώ εδώ έζησα 11», συνεχίζει. Συζητά με τον φιλικό σκαλιώτη Τουρκοκύπριο που θυμάται τον εγκλωβισμένο για ένα χρόνο παππού στο διπλανό σπίτι. «Παππούς σου καλός άθρωπος. Κάθε νύκτα κονιάκκι». Κάθε νύκτα κονιάκκι ο παππούς που έμεινε να περιμένει τους υπόλοιπους να επιστρέψουν. Μέχρι που τον πήραν σηκωτό, για να σβήσει λίγο αργότερα σε ένα γηροκομείο της Λεμεσού...
«Αυτό είναι το σχολείο μου» έλεγε με περηφάνεια στις κόρες μας ο Ι. «Τελικά δεν είναι τόσο μεγάλο όσο το έβλεπα τότε...» Η περιήγηση συνεχίστηκε μέχρι αργά το βράδυ. Το Βαρώσι ήταν ο άλλος προορισμός, ο θύλακας ο επόμενος σταθμός, η θάλασσα του Κωνστάντια η κατάληξη της επιστροφής στο παρελθόν.
Βγάλαμε και τις επόμενες μέρες στα μέρη που είχαμε αφήσει πίσω μας. Ήταν η σειρά μου να γονατίσω από τις αναμνήσεις της Κερύνειας, του Πέντε Μίλι, της Αηρκώτισσας και ύστερα του Ξερού, του Καραβοστάσιου, της Πεντάγυας. Ήταν λες και ο πατέρας μου βρισκόταν εκεί. Τον έβλεπα να χάνεται με μακροβούτια πίσω από το νησάκι και να επιστρέφει χαμογελαστός. Μπορεί όντως να ήταν εκεί σε κάποια γωνιά της θάλασσας. Ποιος ξέρει...
23 Απρίλη 2003. Έγραψα τότε ένα editorial συναισθηματικό. Για τους φίλους μου που επέστρεψαν στα σπίτια τους. Για τη Ν. που βρέθηκε ανάμεσα στις παιδικές της αναμνήσεις στην Κερύνεια, για τον Κ. που επέστρεψε στις αλάνες του στο Γερόλακκο, για το Ν. που πήγε στο Βαρώσι, για τον Ι. που ταξίδεψε στο παρελθόν του στο Τρίκωμο και για τη Γ. που είδε το σπίτι της στην κλειστή περιοχή του Βαρωσιού, από απόσταση...
23 Απρίλου 2008. Ναι, εντάξει, κάτι γίνεται. Αλλά κάνει πολλή ζέστη σήμερα, αφύσικη ζέστη, ο ήλιος δεν είναι τόσο φωτεινός, η σκόνη θα συνεχίσει να μας πνίγει, κατά πώς λένε στις ειδήσεις και δεν μυρίζει η άνοιξη όπως εκείνη τη μέρα πέντε χρόνια πριν...